HISTORIE
SCHEPEN

Bouwnummer 1 is vernoemd naar de m.s. Fina Italië, een olietanker van Petrofina s.a. uit Brussel. Het schip had een lengte van 258 meter en was 42 meter breed en was een van de grootste schepen die ooit op de werf gebouwd is. Er is zelfs een helling (helling 8) speciaal voor de Fina Italië verlengd om het schip te kunnen vervaardigen.

Uiteraard kon er voor dit schip geen feestelijkheden ontbreken tijdens de tewaterlating. Met een groot tamboer- en trompettenkorps van Dockyard werd dit heugelijke feit gevierd op 22 maart 1975.

Door de afmetingen van het schip en de korte bouwtijd is het voor de RDM een grote uitdaging om het schip op tijd klaar te krijgen. Tijdens de ondertekening van het bouwcontract wordt er dan ook nog gesproken over de noodzaak van een nauwe onderlinge samenwerking en de medewerking van alle betrokkenen van de RDM.

Met de opdracht van een Belgisch bedrijf aan een Nederlandse scheepswerf worden de internationale banden van de RDM flink versterkt. Dat het schip ook nog vernoemd wordt naar Italië wordt dit internationale karakter van de RDM nog eens benadrukt. In 1992 heeft haar laatste tocht plaatsgevonden.

Bron: Meer lezen over Fina Italië? Klik hier

Bouwnummer 2 is vernoemd naar de s.s. Onoba, de Onoba is een van de grootste schepen ooit gebouwd op de RDM. Een tanker van 49.000 ton voor de Shell vloot met een vermogen van een miljoen ton. Ook de lengte van 228 meter en een breedte van 31 meter waren indrukwekkend te noemen. Het schip werd te water gelaten op 17 november 1961 en had een bemanning van 59 man sterk. De ervaren bemanningsleden hadden zelfs de beschikking over een privé-hut, de jongere lui moesten hun ruimte delen. De hoofdofficieren beschikten zelfs over een slaapvertrek met eigen badruimte. Zij hadden in het achterdekhuis ook de beschikking over een kantoor.

Door een verdeling van de lading in 36 tanks was het voor de s.s. Onoba mogelijk om verschillende vloeistoffen tegelijkertijd te vervoeren. Door de geavanceerde technieken was het zelfs mogelijk om verschillende vloeistoffen tegelijk in en uit te pompen. Deze technieken werden voornamelijk aangestuurd vanuit de machinekamer en de stoomturbines met tandwieloverbrengingen. En met een capaciteit van 1600 ton per uur was het een knap staaltje techniek.

Aan vermaak kwam de bemanning van de s.s. Onoba niets tekort, met twee ruime eetzalen en een rooksalon voor de officieren en onderofficieren was er voldoende vertier voor hen. Voor de scheepsgezellen, zoals de bemanning ook wel genoemd werd, was er een smaakvolle recreatieruimte. Voor verkoeling op warme dagen was een zwembad op het brugdek aanwezig!

In 1985 voer haar laatste tocht naar Yantai in China.

Bron: Meer lezen over Onoba? Klik hier

Bouwnummer 3 is vernoemd naar de m.s. Tero. Een schip wat al in 1939 in opdracht wordt gegeven door De Maatschappij Vrachtvaar Rotterdam aan de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij. Het is een vracht- en passagiersschip. Echter door de gebeurtenissen wordt de bouw uitgesteld en is het schip pas vaarklaar op 13 november 1948.

Met een lengte van 138 meter en een breedte van 18 meter bood ze plaats aan een bemanning van 50 man, waarbij eenieder beschikte over een eigen hut. Daarnaast had het schip ruimte voor 12 passagiers in ruime en comfortabele accommodaties. Op het schip was ook genoeg ruimte voor vermaak met een aparte eet- en rooksalon voor de passagiers en eetzalen voor de bemanning.

Voor haar bouwjaar was het schip hypermodern en voorzien van een grote capaciteit. Het schip had maar liefst vijf laadruimtes, welke gevuld konden worden met behulp van de 22 laadbomen bevestigd aan de drie masten. Met haar technische installaties was ze haar tijd ook ver vooruit. Zo beschikte ze over een radio-richtingzoeker, een echoloodinstallatie, een automatische stuurinrichting en een radarinstallatie.

In 1972 heeft ze haar laatste vaart gehad naar Taiwan.

Bron: Meer lezen over Tero? Klik hier

Bouwnummer 4 is vernoemd naar de Hugh W. Gorden. Evenzo is het schip vernoemd naar de opdrachtgeefster van de pijpenlegger, namelijk mevrouw Gordon. Samen met haar man was zij werkzaam voor het bedrijf Brown en Root Inc. Uit Houston. De opdracht was een van de grootste orders die de RDM tot dan toe had mogen ontvangen.

Als het in 1966 te water wordt gelaten kan het direct beginnen aan haar taak, het leggen van onderzeese pijpleidingen ten oosten van Great Yarmouth, een totale afstand van 100 kilometer. Door de toepassing van de nieuwste technologieën kon het schip 200 meter pijpleiding leggen per uur met een diameter van een meter. De pijpen werden op de Hugh W. Gordon in elkaar gelast door de bemanningsleden en met een lichte buiging in een baan naar de zeebodem gevoerd.

Het schip is 130 meter lang en 30 meter breed. Voor de werkzaamheden die verricht werden door de Hugh W. Gordon is op het schip ruimte voor 200 bemanningsleden. In hun vrije tijd is er genoeg vertier op het schip, zo is het schip voorzien van amusement en een bioscoopzaal(tje). De bemanningsleden beschikken over ruime slaapplaatsen, verschillende badkamers, eetzalen, een keuken en een wasserij. Van alle luxe voorzien dus, zelfs aan airconditioning voor tropische gebieden was gedacht! Het is onbekend wanneer haar laatste tocht is geweest.

Bron: Meer lezen over Hugh W. Gordon? Klik hier

Bouwnummer 5 is vernoemd naar de s.s. Venus. Dit schip is gebouwd in opdracht van de Koninklijke Nederlandsche Stoomboot Maatschappij uit Amsterdam. In 1907 werd de s.s. Venus na een bouwperiode van ruim 2 jaar feestelijk te water gelaten en voer uit naar Amsterdam voor een geslaagde proeftocht.

Het vrachtschip had een lengte van 85 meter, was 12 meter breed en had een totale hoogte van 7 meter. Door de stoommachine van 950 pk kon het schip een snelheid behalen van zo’n 19 km per uur. De s.s. Venus was uitgerust voor met name het vervoeren van vracht, echter was er ook ruimte voor passagiers. Op het schip waren accommodaties voor vier passagiers, daarnaast was er aan dek voor 71 gasten plek. Het schip werd gerund door 32 bemanningsleden.

In de bijna 60 jarige levensduur van de s.s. Venus heeft het gevaren voor verschillende bedrijven en landen. Van 1907 tot 1918 heeft Venus gevaren onder de KNSM, waarna het in beslag werd genomen door de Britse regering als gevolg van de Droit d’Angerie. Het schip heeft toentertijd gevaren onder Britse vlag en voor The Shipping Controller. In 1919 kwam het schip weer in handen van de KNSM waar het tot 1951 bij de vloot behoorde. Na 1951 heeft het schip in Italië gevaren onder verschillende namen en voor verschillende bedrijven. In 1966 is het schip, na een dienstperiode van 59 jaar, met pensioen gegaan.

Bron: Meer lezen over Venus? Klik hier

Bouwnummer 6 is vernoemd naar de Merak. Het in 1926 gebouwde schip de Merak was in eerste instantie gebouwd om dienst te doen als veerschip op de lijn Merak Oosthaven (Pandjang, Java's meest Noord-Westelijke puntje, aan de voet van de vulkaan Goenoeng Gede), echter heeft de Merak deze dienst zelden gevaren. Het schip werd in opdracht van Koninklijke Pakketvaart Maatschappij gebouwd om te voorzien in een rechtstreekse verbinding tussen Palembang en Batavia.

Het klassieke vrachtschip met een afmeting van bijna 80 meter lang en ruim 13 meter breed, bood veel ruimte voor haar passagiers met hut- en dek accommodaties. De Merak werd aangedreven door een stoommachine met 1800 ipk. Het schip haalde de snelheid van 12 knopen, ruim 22 km per uur.

Het schip heeft in zijn bestaan vele eigenaren gekend. De Merak heeft gediend als veerdienst tussen Indische eilanden, als reddingsschip bij de Koninklijke Marine en als munitiedepotschip. Het heeft zelfs gediend als moederschip voor torpedomotorboten in Australië.

De Merak is na het bewijzen van haar dienst voor de RDM, in voornamelijk Indische wateren, in Hong Kong op haar laatste bestemming aangekomen en daar ontmanteld.

Bron: Meer lezen over Merak? Klik hier

Bouwmummer 7 is vernoemd naar de Musi, het schip waarvan op 19 januari 1950 de kiellegging plaatsvond, genoemd naar de 750 kilometer lange rivier de Musi op het Indonesische eiland Sumatra, plaats op de RDM in Rotterdam. In opdracht van de N.V. Koninklijke Pakketvaart Maatschappij werd het vrachtschip gebouwd voor het vervoeren van drums benzine. Het schip met een lengte van bijna 68 meter en een breedte van 11 meter bood plaats voor 38 bemanningsleden. Door haar bemanningsleden werd de Musi ook wel liefkozend de Mus-één genoemd, de vernederlandste versie van Musi.

Het schip voer in haar hoogtijdagen in de Indische Archipel. Tussen verschillende havens waar grote tankerschepen niet konden komen. Door de lading is het werk niet zonder risico op het schip. De ruimte tussen de drums kon zich namelijk vullen met benzinedampen waardoor het geheel zeer licht ontvlambaar was en zelfs tot ontploffingen kon leiden. Gelukkig heeft de Musi dit niet meegemaakt door goede ventilatie en een streng verbod voor openbaar vuur. De stalen delen van het schip waren ook op een speciale manier afgewerkt; door het zandstralen en een afwerking van zink kon er tijdens het laden en lossen geen vonken ontstaan.

In haar carrière heeft ze vele eigenaren gekend en verschillende namen gehad. Ze is altijd actief geweest in zuidoost Azië. In 1986 is ze door bekende van het schip nog waargenomen in Soerabaja. In 1999 heeft ze haar welverdiende pensioen gehad.

Bron: Meer lezen over Musi? Klik hier

Bouwnummer 8 is vernoemd naar de Batoela. Na de Tweede Wereldoorlog heeft het tot 1947 geduurd voordat er weer een schip van de RDM werf te water werd gelaten. Dit eerste schip was de Batoela. De tewaterlating was na zo’n lange tijd toch best spannend. Tijdens de plechtigheid gleed het schip het water van de Dokhaven in, waar het bijna in aanvaring kwam met een mijnenveger, gelukkig werd de steven tijdig gewend! Tot 1983 heeft het schip zonder schade rondgevaren onder verschillende bedrijven.

De opdracht voor de Batoela kwam van de Nederlandse Staat. Het vracht- en passagiersschip was bijna 69 meter lang en ruim 12 meter breed, een klein schip voor haar functie. Toch biedt het schip veel ruimte aan passagiers met 12 hut slaapplaatsen, 353 dekplaatsen en 53 bemanningsleden.

Tot 1960 heeft de Batoela gevaren door de Indische wateren namens de Koninklijke Pakketvaart Maatschappij. In de jaren daarna heeft het schip voor verschillende bedrijven gevaren onder iedere keer een nieuwe naam. In 1983 is de Batoela in Singapore gedemonteerd, na 36 jaar in dienst te zijn geweest van verschillende bedrijven.

Bron: Meer lezen over Batoela? Klik hier